რუსეთი აფხაზეთს აკონტროლებს
აფხაზეთისა და რუსეთის თანამშრომლობის ახალ ეტაპს აფხაზური მედიაპლატფორმა “აიაშარა“ რამდენიმე გადაწყვეტილების კონტექსტში განიხილავს, როგორც კონტროლირებად ინტეგრაციას – პროცესს, რომელიც, მედიის შეფასებით, აფხაზეთის თანდათანოვან შეყვანას ისახავს მიზნად რუსეთის იურისდიქციაში.
კერძოდ, საუბარია რუსეთის მოქალაქეობის მიღების გამარტივებულ პროცედურასა და რუსეთის ტერიტორიაზე აფხაზური მართვის მოწმობების აკრძალვაზე, რაც პარალელურად გულისხმობს რუსეთის მართვის მოწმობების გაცემას აფხაზეთის ტერიტორიაზე.
„აიაშარას“ შეფასებით, კრემლის ეს ნაბიჯები რუსეთის სტრატეგიის ნაწილია, რომელიც არაპირდაპირ ინტეგრაციას ემსახურება.
როგორც მედია წერს:
რუსეთი მოქმედებს ისე, რომ არ აცხადებს ოფიციალურ ანექსიას, მაგრამ თანდათან იღებს კონტროლს აფხაზეთის სუვერენიტეტის საკვანძო ელემენტებზე – დოკუმენტებზე, საზღვრებზე, უფლებებზე და მმართველობით მექანიზმებზე.
ამ პროცესის პარალელურად:
მედიაპლატფორმის შეფასებით, მიზანი მოსახლეობის იძულება-წახალისებაა, აირჩიონ რუსეთის იურისდიქცია, როგორც ერთადერთი პრაქტიკული გამოსავალი ყოველდღიური ცხოვრებისათვის.
თუ გინდა იმოძრაო, იმუშაო, იცხოვრო – უნდა შეეგუო დამოკიდებულებას. მოსკოვი ამ პროცესში კომფორტს სთავაზობს – ერთგულების ფასად.
ეს, როგორც “აიაშარა“ აღნიშნავს, ტანკების გარეშე მიმდინარე ინფრასტრუქტურული ოკუპაციაა.
მართვის მოწმობები, როგორც იურიდიული იარაღი — სადავო იდენტობის პოლიტიკა აფხაზეთში
აფხაზური მართვის მოწმობების გაუქმება რუსეთის ტერიტორიაზე, როგორც “აიაშარა“ აღნიშნავს, მხოლოდ ტრანსპორტის საკითხს არ ეხება — ეს ნაბიჯი, მათი შეფასებით, უფრო ფართო მიზანს ემსახურება: აფხაზეთის სახელმწიფოს ლეგიტიმაციის გაუქმებას.
მედიის თქმით, მოსკოვი ამ გზით მიანიშნებს:
“თქვენი დოკუმენტები არალეგალურია — მხოლოდ ჩვენი დოკუმენტებია ნამდვილი და სამართლებრივი ძალის მქონე.“
ამავე დროს, რუსეთის მართვის მოწმობების გაცემით უშუალოდ აფხაზეთის ტერიტორიაზე, კრემლი:
“აიაშარას“ ინტერპრეტაციით, ეს პროცესი წარმოადგენს რბილ კოლონიზაციას — ფორმალური ანექსიის გარეშე, თუმცა მნიშვნელოვანი გავლენით ადამიანების ყოველდღიურ ცხოვრებაზე სრული კონტროლით.
რუსეთის სტრატეგიული მიზნები აფხაზეთში — არაპირდაპირი, მაგრამ თვალსაჩინო
“აიაშარა“ რუსეთ–აფხაზეთის ურთიერთობების გამწვავებულ კონტექსტში ასახელებს რუსეთის პოლიტიკის სამ ძირითად მიზანს, რომლებიც, მათი შეფასებით, გამოკვეთილად ფორმალურ განცხადებებს სცილდება და ღრმა გეოპოლიტიკურ სტრატეგიაზე მიუთითებს:
1. დემოგრაფიული გავლენის გაფართოება
როდესაც აფხაზეთის ტერიტორიაზე მცხოვრები მოქალაქეების რაოდენობა, რომელთაც რუსეთის პასპორტი აქვთ, იზრდება, რუსეთს უფრო მარტივად შეუძლია გავლენის შენარჩუნება — მათ შორის სამხედრო დახმარების უზრუნველყოფის არგუმენტითაც, “საკუთარი მოქალაქეების დაცვის“ ფარგლებში.
2. აფხაზეთის სუვერენიტეტის დაქვეითება
“აიაშარას“ შეფასებით, მოსკოვი ცდილობს, რომ აფხაზეთის სუვერენიტეტი ფორმალურ ნიშნულამდე დაიყვანოს და სოხუმი ფაქტობრივად რუსეთის ფედერალური პროტექტორატი გახდეს — ოფიციალური ანექსიის გარეშე.
3. ალტერნატიული გავლენის არხების დაბლოკვა
დოკუმენტების, იურიდიული მექანიზმებისა და ლეგიტიმაციის არხების კონტროლით, რუსეთი ცდილობს, რომ გამორიცხოს ნებისმიერი სხვა პოლიტიკური თუ ადმინისტრაციული გავლენა, რომელიც აფხაზეთში შესაძლოა გაჩნდეს.
როგორ გავუმკლავდეთ ამას?
1. ინფორმაციული გამჭვირვალობა და საზოგადოების ცნობიერების ამაღლება
2. ლეგიტიმაციის პარალელური ინფრასტრუქტურის შექმნა
თუკი აფხაზეთის დამოუკიდებლობის საერთაშორისო აღიარება მოკლევადიან პერსპექტივაში მიუწვდომელია, “აიაშარა“ თვლის, რომ საჭიროა შიდა ნდობის მექანიზმების გაძლიერება და დამოუკიდებელი ადმინისტრაციული სისტემების შექმნა:
მედიის შეფასებით, სუვერენიტეტი არ არის მხოლოდ დროშა — ის საჭიროებს რეალურ ინსტიტუციურ მხარდაჭერას.
3. შიდა ეკონომიკისა და საზოგადოებრივი სერვისების განვითარება
როგორც “აიაშარა“ აღნიშნავს, რუსეთის მიმართ დამოკიდებულება გაძლიერებულია იმ ფონზე, როდესაც მოსკოვი მეტ მატერიალურ სარგებელს სთავაზობს მოსახლეობას. თუმცა, თუკი აფხაზეთში ამოქმედდება ფუნქციონალური ეკონომიკა და ადგილობრივი სერვისები — ჯანდაცვა, ტრანსპორტი, განათლება — უცხო იურისდიქციაზე დამოკიდებულების მოტივაციაც შესუსტდება.
რეზიუმე
მედიის შეფასებით, ეს სტრატეგია ეფუძნება არა სამხედრო, არამედ ადმინისტრაციულ მექანიზმებს:
რუსეთი მოქმედებს გრძელვადიანი სტრატეგიით, რომლის მიზანია:
“აიაშარას“ შეფასებით, წინააღმდეგობა შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ უარს ვიტყვით ილუზიებზე და გადავდივართ სისტემურ თამაშზე — არა მხოლოდ მოწოდებებით, არამედ პრაქტიკული მექანიზმებითა და ინსტიტუციური ნაბიჯებით.