სახელმწიფო აგარაკი ბიჭვინთაში

აფხაზეთის პარლამენტის მიერ რუსეთ-აფხაზური შეთანხმების რატიფიცირება ბიჭვინთაში მდებარე სახელმწიფო აგარაკის, 300 ჰექტარი მიწისა და ზღვის მიმდებარე წყლების რუსეთისთვის გადაცემის შესახებ, შესაძლოა, ახალი ამოსავალი წერტილი გახდეს აფხაზეთის თანამედროვე ისტორიაში. უფრო სწორედ, ეს არის აფხაზეთში შიდაპოლიტიკური ძალების იდეოლოგიური დელიმიტაციის ამოსავალი წერტილი.

როგორ მიიღეს ეს გადაწყვეტილება – პარლამენტის ღამის სესიაზე, თითქოს რესპუბლიკა ომის ზღვარზე იყო – მისი აშკარა არასრულფასოვნების მაჩვენებელია.

რუსეთისთვის 300 ჰექტარი მიწის ნაკვეთის და მიმდებარე საზღვაო ტერიტორიის გადაცემა ყველა იურისდიქციის მქონე აფხაზეთის პრეზიდენტის, ასლან ბჟანიასთვის, რომელიც ლობირებდა მას და იმ დეპუტატებისთვის, რომლებმაც კანონიერად გააფორმეს შეთანხმება, არასოდეს იქნება სიამაყის წყარო. ვერც მათი შვილები და ვერც შვილიშვილები (თუ ჯერ არ იციან) – ვერცერთი მათგანი ვერ დაიკვეხნის აფხაზეთის ისტორიის ამ ეპიზოდში ჩართულობით.

თუმცა, ასლან ბჟანიასთვის ძალიან მნიშვნელოვანია ამ აქტის მიღების ფაქტი. შესაძლებელია, რომ დეპუტატების მიერ შეთანხმების რატიფიცირების შემდეგ, მან შამპანურის ბოთლი გახსნა და საკუთარი ჯანმრთელობის სადღეგრძელო დალია. ამჟამად ასლან ბჟანია თითქმის ავტოკრატია და ხელისუფლების ყველა შტო, მათ შორის მთავარი საკანონმდებლო ორგანო, რეალურად მისი ადმინისტრაციის დეპარტამენტია.

ახლა ბჟანიას შეუძლია პარლამენტში გაიტანოს ნებისმიერი არაპოპულარული კანონი, რომელიც მას თავად სჭირდება. უპირველეს ყოვლისა, კანონი ბინების შესახებ, რომელიც რუსებს საშუალებას აძლევს შეიძინონ საცხოვრებელი უძრავი ქონება აფხაზეთში, კანონი მსხვილი რუსული ბიზნესის ენერგეტიკულ ინდუსტრიაში დაშვების შესახებ, კანონი უცხოური აგენტების შესახებ და სხვა საკანონმდებლო აქტები, რომლებსაც მოსკოვი ლობირებს.

როგორც ჩანს, ასეთი დღის წესრიგით ბჟანია იმედოვნებს, რომ მოიპოვებს კრემლის უპირობო მხარდაჭერას და პოზიციონირებს როგორც რუსეთის ერთადერთ, ერთგულ და სანდო პარტნიორად აფხაზეთში. ახლა ის თავს ყველაზე პრორუს აფხაზ პოლიტიკოსად წარმოაჩენს.

კიდევ ერთი ბონუსი, რომელიც აძლიერებს პრეზიდენტის ძალაუფლებას, არის გახლეჩილი ოპოზიცია.

ზოგიერთი ოპოზიციური ორგანიზაცია (მოდით დავარქვათ მათ ზომიერები) კმაყოფილი დარჩა შეთანხმებაში შეტანილი ცვლილებებით, რომლებსაც იურიდიული ბათილობის გამო რეალურად პრაქტიკული ხასიათი არ აქვს.

ოპოზიციის ზომიერ ნაწილს ეს უმნიშვნელოობა აშკარად ესმის. მაგრამ, როგორც ჩანს, მათ გადაწყვიტეს შეეწირათ სახელმწიფო აგარაკი – რომელიც ასოცირდება ვლადიმირ პუტინის სახელთან – რათა დაედასტურებინათ მისი პიროვნების მიმართ ერთგულება და მოსკოვის გაღიზიანების გარეშე, კონკურენცია გაეწია ასლან ბჟანიას ძალაუფლებისთვის შემდგომ ბრძოლაში.

ოპოზიციის განსხვავებულმა ნაწილმა რადიკალების ნიშა დაიკავა. და სწორედ ისინი იქნებიან დაკავშირებული ახლა სუვერენული აფხაზეთის შემდგომ პროექტთან.

ბჟანია შეიძლება ამას ახლა ვერ აცნობიერებს, მაგრამ სწორედ ოპოზიციის ამ ნაწილის უნდა ეშინოდეს ყველაზე მეტად.

ჯერ ერთი, მოსკოვს მშვენივრად ესმის, რომ აფხაზეთში უბრალოდ არ არსებობენ მის მიმართ არამეგობრული პოლიტიკური ძალები.

მეორე, და ეს არის ალბათ ყველაზე მნიშვნელოვანი: თუკი მომავალში დამოუკიდებლობის იდეის მთავარი პოპულარიზატორი არ იქნება პრეზიდენტი, რომელიც არის აფხაზეთის კონსტიტუციის გარანტი, არამედ ამ როლს სხვა პოლიტიკური აქტორი მოირგებს, ეს დიდი დარტყმა იქნება პრეზიდენტის იმიჯსა და მის შემდგომ ლეგიტიმაციაზე საზოგადოების თვალში.